Είναι μια προσπάθεια ποσοτικής αυξήσεως των ιερατικών κλήσεων, με την είσοδο στην ιεροσύνη νέων που δεν έχουν διάθεση ούτε για μικρές θυσίες. Δεν τους απομακρύνει από την ιεροσύνη η αίσθηση της προσωπικής αδυναμίας και εμπάθειας – το ταπεινό φρόνημα – ούτε η γνώση των προϋποθέσεων που θέτουν οι Πατέρες, αλλά η “αναχρονιστική” αμφίεση.
Ο Ιερέας δεν είναι “δημόσιος υπάλληλος του Σαββατοκύριακου”, ούτε ο ρόλος του εξαντλείται στην τελετουργία εντός του Ιερού Ναού, ώστε εκεί μόνο να έχη κατάλληλη περιβολή. Η διακονία του συνδέεται με όλες τις πτυχές της καθημερινής ζωής των πιστών και η παρουσία του οπουδήποτε πρέπει να εμπνέη και όχι να προκαλή. Ο ίδιος είναι κοινός θνητός, αλλά φέρει την ιεροσύνη του Χριστού, την οποία πρέπει να διαφυλάττη ενεργούσα “εν παντί καιρώ και τόπω”.
Το ότι η συγκεκριμένη περιβολή ταιριάζει στη διακονία του Ιερέως δεν χρειάζεται να αποδειχθή. Απλά αναφέρουμε ότι όλοι οι νέοι και όλοι οι ξένοι που ελκύονται από την ορθοδοξία θέλουν, τιμούν και σέβονται την ιεροπρεπή αμφίεση του ορθοδόξου Κλήρου.
Ο Ιερέας έξω από το Ναό γίνεται κοινωνός της θλίψεως και του πένθους του κόσμου· αυτό δείχνει με την πένθιμη αμφίεσή του, το ράσο. Αυτή τη θλίψη και αυτό το πένθος φέρνει εντός του Ιερού Ναού, ενώπιον του θυσιαστηρίου, όπου κατά τη θεία Λειτουργία βιώνεται η Ανάσταση. Αυτή την αναστάσιμη ατμόσφαιρα τονίζουν τα λαμπρά άμφια που φέρουν οι Ιερείς κατά την τέλεση της θείας Λειτουργίας και των άλλων ακολουθιών.
Είναι γεγονός, βέβαια, ότι η ιεροπρεπής αμφίεση των ορθοδόξων Ιερέων δεν ταιριάζει σ’ αυτούς που κραυγάζουν στα γήπεδα ή που σηκώνουν αστυνομικούς στους ώμους τους…
