Οι περισσότεροι από αυτούς δίνουν την περουσία τους σε διακινητές και άλλους επιτήδειους που τους υπόσχονται την μεταφορά στις ακτές της Ευρώπης (κυρίως της Ιταλίας).
Οι περιορισμοί, όμως, της ακτοφυλακής ωθούν τους διακινητές σε μια άλλη «επικερδή» διαδικασία με το «πλεόνασμα» των ανθρώπινων ψυχών που μένουν στις παραθαλάσσιες πόλεις και σε προσωρινά καταλύματα.
Στην Τρίπολη, στη Ζουάρα, στη Σαμπράτα και σε άλλες πόλεις, ανθεί το εμπόριο σκλάβων.
Άλλος για σκάψιμο, άλλος για εργάτης γης, άλλος για κουβαλητής και ο καθένας με τιμή αντίστοιχη της ηλικίας του και της σωματικής του διάπλασης, μπορεί να πουληθεί στον εκάστοτε ενδιαφερόμενο.
Άλλοι, με το πρόσχημα της ύπαρξης «χρέους» προς τους διακινητές τους, μισθώνονται σε εργοδότες και ο μισθός τους παρακρατείται, ενώ στη συνέχεια μόλις ολοκληρωθεί η εργασία τους επιστρέφονται στους «ιδιοκτήτες» μέχρι να υπάρξει νέος «ενοικιαστής».
