Επ’ ευκαιρίας του ταξιδιού του Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ, όπου συνάντησε τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, δημοσιογράφοι σε διάφορα ΜΜΕ ταυτίζουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την κυβέρνηση Τραμπ, τον οποίο χαρακτηρίζουν ως «ψυχοπαθή» και «κλόουν».
Κατά διάφορες μάλιστα «πηγές», οι δυο άνδρες είχαν συζήτηση για την επιθετικότητα που αντιμετωπίζει από τα ΜΜΕ ο Ντόναλντ Τραμπ. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ ρώτησε τον Έλληνα πρωθυπουργό αν συνεχίζουν να επιτίθενται και σε εκείνον στην Ελλάδα.
«Με αμείωτη ένταση» φέρεται να του απάντησε ο κ. Τσίπρας. Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Ντ. Τραμπ τού σχολίασε πως αυτό δεν του κάνει κακό, αλλά καλό και πως ο ίδιος επικοινωνεί μέσω twitter, instagram και facebook που έχουν πολύ μεγαλύτερη ανταπόκριση και πολύ πιο άμεση απόδοση από τα Μέσα Ενημέρωσης.
Γιατί όμως επιτίθενται στον Ντόναλντ Τραμπ;
Επειδή ο Αμερικανός Πρόεδρος έχει έρθει σε κόντρα με το αριστερόστροφο κατεστημένο των ΗΠΑ, το οποίο εφάρμοζε πολιτική αυξημένης φορολογίας, ρημάζοντας την μεσαία τάξη με σκοπό την δημιουργία ενός φτωχοποιημένου και απόλυτα ελεγχόμενου λαού.
Ο Αλέξης Τσίπρας τι πολιτική εφαρμόζει στην Ελλάδα; Βρίσκεται κοντά στον Τραμπ ή στον προκάτοχό του Ομπάμα και την Χίλαρι Κλίντον;
Στην διάλεξή του στο Brookings Institution, ο πρωθυπουργός δήλωσε πως παραμένει αριστερός και προοδευτικός.
Μάλιστα, μετά τον αμερικανό πρόεδρο, τον απόλυτο εκπρόσωπο της «μαύρης» Εθνικής Δεξιάς, ο Αλέξης Τσίπρας θέλησε να υπερτονίσει τις αριστερές του καταβολές.
Έτσι, από τον ρεπουμπλικανό και συντηρητικό Ντόναλντ Τραμπ βρέθηκε να συνομιλεί με τον βρετανό μαρξιστή Τζέρεμι Κόρμπιν, τον επικεφαλής των Εργατικών στην Βρετανία.
Η συνάντηση με τον Κόρμπιν έγινε στο περιθώριο της Συνόδου του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, στις Βρυξέλλες, πριν από την Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Η σύγκριση του Αλέξη Τσίπρα λοιπόν με τον Ντόναλντ Τραμπ είναι τουλάχιστον ατυχής, καθώς οι πολιτικές τους απέχουν παρασάγγας.
Γιατί κάποιοι προσπαθούν να τις ταυτίσουν; Μήπως για να αποδεχτούν οι Έλληνες ως «επαναστατική» την διεθνή αριστερόστροφη πολιτική μαρασμού των επιχειρήσεων, έτσι ώστε να αυξάνονται οι έχοντες ανάγκη των επιδομάτων του κράτους, το οποίο δημιουργεί έτσι «εξαρτημένους ψηφοφόρους»;
Αυτό αποτελεί μια τεράστια παγίδα!
