Είναι ανεπίτρεπτο για κάθε πολιτικό κόμμα να χρησιμοποιούν κατά πώς τους βολεύει τις ενέργειες δικαστικών λειτουργών. Όπως ανεπίτρεπτο είναι να παραβιάζει η κυβέρνηση το τεκμήριο της αθωότητας και να λέει για τους συγκεκριμένους πολιτικούς ότι έστηναν δουλειές και έβαζαν χέρι στο δημόσιο χρήμα.
Όταν ένα κόμμα απαξιώνει έναν θεσμό και τον χρησιμοποιεί με πολιτικές επιδιώξεις, γιατί απορούμε από την έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους δημοκρατικούς θεσμούς;
[...] Δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Τέτοιες υποθέσεις χρησιμοποιούνται ανά τον κόσμο με σκοπό να αποπροσανατολίσουν [...] Με αυτόν τον τρόπο της σκανδαλολογίας, ούτε οι θεσμοί ούτε ο τόπος βγαίνουν ωφελημένοι. Αντίθετα, οι δικαστές επιφορτίζονται με έναν κόντρα ρόλο για να επιλύσουν πολιτικές διαφορές».
Άδικο έχει ο πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων; Δεν χρησιμοποιούν τα κόμματα τις ενέργειες των δικαστικών λειτουργών όπως τα βολεύει και ο πολιτικός θόρυβος τον δημόσιο λόγο κυριεύει;
Από την άλλη, όμως, οι δικαστές -όχι μόνο στην ελληνική κοινωνία- δεν λειτουργούν σε συνθήκες κλιβάνου. Επηρεάζονται από την εποχή τους, από το πολιτικο-οικονομικό κλίμα. Δεν είναι αποστειρωμένοι, δεν δομούν νομική σκέψη στο κενό. Ερμηνεύουν τον νόμο και όλοι γνωρίζουμε ότι ένας νόμος επιδέχεται ερμηνειών, γι’ αυτό και ανατρέπονται σε άλλο δικαστικό βαθμό αποφάσεις.
«Μεταφράζουν» τα στοιχεία και όπως στη μετάφραση λογοτεχνίας κάποιοι παραφράζουν, γράφουν τη δική τους ιστορία. Ο καθείς και η προσωπικότητα, οι αντιλήψεις του, ακόμη-ακόμη και η φιλοσοφική του τοποθέτηση. Είναι αυτό αντικειμενικότητας και αμεροληψίας αθέτηση;
Η πολιτική (μπορεί να) θέλει την εξυπηρέτηση και να έχει τη δική της περί δικαιοσύνης αίσθηση. «Όταν ο άλλος τιμωρείται!».
Δεν είν’ παραίσθηση, όμως, ότι μ’ αυτήν την εναλλάξ τακτική ουδείς στα σοβαρά αξιολογείται. Το σκάνδαλο δεν καταργείται, ενώ το γκρίζο συντηρείται, αφού είναι αδύνατο να δει κανείς τι πραγματικά υπάρχει στο εσωτερικό της μαύρης τρύπας.
